Na ongeveer 25 kilometer kwam ik dan bij de zgn. muur van Wengen en ontdekte dat ik al dribbelend al die anderen kon inhalen die in de eerste "vlakke" helft nog zoveel haast hadden. Tot mijn verbazing bleef ik maar dribbelen (het is op sommige plaatsen echt heel steil dus ik durf het geen hardlopen meer te noemen) en ondanks dat ik mezelf totaal geen eindtijd had opgelegd kwam ik ruim binnen de 5 uur binnen terwijl de limiet 6,5 uur is! Een fantastische ervaring maar daarna rees toch wel de vraag: als ik hoger kan, waarom dan niet verder? Dus op de valreep van 2000 schreef ik me in voor de "dikke konten vijftig" in Soerendonck. Ook daar had ik mijzelf vooraf niets opgelegd. Gewoon lekker proberen uit te lopen en zo lang mogelijk de ontspanning er in houden. Een eindtijd van 5 uur zou mij al tot tevredenheid stemmen. Dat werd dus 4:35 en van de 7 rondjes was de laatste nog het snelst maar toegegeven, die deed wel een beetje zeer. De gemoederen raakten al wat meer verhit en op de ultraned begon ik een beetje de kalender te bestuderen wat een volgende mooie uitdaging zou kunnen zijn. De 60 van Texel, dat leek me wel wat. Samen met mijn vrouw heb ik 3 jaar geleden het Texelpad, een kleine 80 kilometer, in 3 dagen bewandeld dus uit ervaring wist ik wat voor inspirerend parcours daar ligt. Maar altijd is daar weer die onzekerheid: kan ik dat wel binnen 6,5 uur, mul zand, zwaar weer en wat als ik geblesseerd raak? De beste remedie om die knagende twijfels weg te krijgen is om veel testen te lopen dus op naar de Midwintermarathon in Apeldoorn en ook de 50 kilometer van Zolder werd bedwongen. Ondanks (of misschien wel juist dankzij) de onbevangenheid liep ik in Zolder een slordige 11 minuten sneller dan in Soerendonck zonder noemenswaardig veel inspanning. Na de marathon in Diever (de 6 uur van Stein vond ik nog te hoog gegrepen) zou ik mijn trainingen richten op "Texel" maar helaas, zoals bekend gooide de MKZ roet in het eten.

Dat was een tegenvaller. Langzaam begon ik te twijfelen om in la Louvière mee te doen. Ik zou kunnen proberen om toch 60 kilometers onder de schoenen door te laten glijden en was danig geïnspireerd door de "6-uur van Stein-verhalen" op de UN-site dat ik besloot de stoute loopschoenen aan te trekken en samen met mijn vrouw (zij zou meedoen als lange duurloop ter voorbereiding voor de marathon van Rotterdam) af te reizen naar het Belgische. Dankzij de perfecte routebeschrijving kwamen we ruim op tijd aan en konden we ons mentaal voorbereiden op de loop. De eerste ronden kwam ik rustig babbelend door met een medeloper (Jan van Raalte?) en voor ik het wist waren er 3 uur verstreken. Ik hield me absoluut niet bezig met hoeveel rondjes of welke tussentijd. Het was puur een kwestie van de ontspanning zoeken en dat lukte wonderwel. De omgeving had ik na 2 rondjes al gezien en dan begint dus gewoon het lopen in je hoofd, hink-stap-sprongen maken in gedachten, herinneringen ophalen en je lichaam als het ware los koppelen. Je benen hobbelen door als een machine en de moeilijkste keuze die je moet maken is wat je nu weer gaat eten: rozijnen of banaan. Dit is voor mij de grootste kick van die lange afstanden. Andere mensen snappen niet als ik vertel dat het rondjes van 2 komma nog wat kilometers zijn want dat is saai volgens hen maar ik ervaar dat zelf heel anders. Ondanks de beperking van een vaste ronde en een onverbiddelijk voort tikkende klok ervaar ik toch een soort van vrijheid. Maar goed, uitleggen wat lekker is aan hardlopen aan een niet tot overmatig beweging neigende medemens is al onbegonnen werk, laat staan als je zegt dat je dat eens een keer 6 uur moet volhouden.
Na 5 uur "hobbelen" sta ik mezelf toe om op de klok te kijken en ik loop 2 rondjes mee met een Franstalige Belg die eigenlijk net een tandje te hard gaat voor mij. Au! Nu doet het pijn, mijn afleidingsmanoevres (denk aan leuke muziekjes, denk aan het eindschot!) helpen niet meer, de pijn overheerst maar ik hou vol en visualiseer dat ik nog 1 rondje bos (mijn trainingsparcours van 5 kilometer vlak bij huis) moet lopen. Dan het verlossende eindschot? Nee, de rest loopt door, oh ik snap het al, we moeten nog 1 minuut. Dan het echte eindschot en het zit erop. Ik begrijp dat ik 27 rondjes plus nog wat heb gelopen, het zal allemaal wel. Het enige wat ik wil zijn 2 stoelen en een biertje. Nadat die 2 wensen vervuld zijn en we allebei weer wat op krachten zijn gekomen besluiten we niet meer de prijzenceremonie af te wachten. We moeten nog een eindje sturen naar huis en wie weet staan de uitslagen al diezelfde avond op het internet. En jawel, ´s avonds lees ik tot mijn verbazing dat ik 17e ben geworden met een afstand van bijna 66 kilometer. Supertevreden en best wel een beetje trots: dit was zeker niet de laatste keer dat ik aan een 6-uurs loop heb meegedaan en die 100 kilometer: wie weet volgend jaar.
Jan van de Erve 02/04/01

REAGEREN KAN!
E-MAIL ADRES