1 RONDJE EILAND!
Na eerst te zijn afgelast in april vanwege de MKZ perikelen was het dan op zondag 21 oktober eindelijk zover: de Zestig van Texel. Doordat ik afgelopen jaar al weer heel wat keertjes boven de klassieke 42,195 km grens was gekomen was ik er niet meer zo bang voor. Vorig jaar oktober was ik eigenlijk nog nooit verder dan een marathon gekomen en leek 60 kilometer een ontstellend eind, maar inmiddels heb ik 3 x een 50 kilometer, 2 x een zes-uurs loop en 1 x een 12-uursloop gedaan dus was ik niet bang dat ik het niet zou halen. Toch blijft het afwachten hoe het lijf zich houdt want 60 kilometer is natuurlijk altijd nog een nijdig eind! Zeker als je het parkoers op Texel bekijkt: veel stukken op het strand en klimmetjes door de duinen en op een eiland waait het altijd.
De start is om 11.35 uur en Marina en ik besluiten om de zaterdag ervoor al naar Texel af te reizen. We blijken nog net op tijd aan te komen voor de pasta party en kunnen meteen aanschuiven. Het gebouw waar we eten en slapen heet In den Potvis en er zelfs een kamerindeling gemaakt, het lijkt wel een schoolkamp! De sfeer is verder gezellig, ik praat wat bij met andere kilometervreters. Jaap Swart gaat voor de 120 km terwijl hij net een paar weken eerder nog de Spartathlon (een slordige 240 km) uitliep en Ria Buiten reageert heel verbaasd als wij haar een loopverslaafde noemen. Zij ziet dat niet zo, maar als je na een werkdag van 8 uur nog een kilometer of 30-40 gaat trainen dan ben ik toch echt een andere mening toegedaan!

Er zijn 19 durfals die gaan proberen het rondje 2 keer te maken en die starten al om vijf over half 5 s ochtends. Zij lopen eerst een rondje tegen de klok in en de grote grap is dat ze na dat eerste rondje mogen omkeren en in tegengestelde richting Texel nog een keer mogen belopen. Het schijnt dat het een totaal andere ervaring is, die tweede ronde en dat kan ik me ook wel een beetje voorstellen want de eerste uren loop je in het donker en zie je langzaam de natuur ontwaken, de tweede ronde kom je ineens ook allemaal 60, 30 en estafettelopers tegen, of beter gezegd, je wordt door hen ingehaald (behalve natuurlijk de echte rappe mannen) en bovendien ziet alles er bij daglicht toch weer anders uit en ook het feit dat je de ronde andersom loopt maakt groot verschil. In de toekomst wil ik me er zeker nog wel eens aan wagen maar eerst moet ik nog een paar jaar rijpen op de langere afstanden. Geduld is een schone zaak.
Er wordt s avonds ook nog een videocompilatie van 2 vorige edities vertoond wat een leuk beeld geeft van het hele gebeuren. Vooral een gesprekje van 120 km winnaar van 1999, Guus Smit is mooi: Al lopend verkondigt hij luidkeels dat het zo schitterend is om het langzaam licht te zien worden en dan die vogels! Echt geweldig! Hij is dit jaar overigens weer van de partij op het dubbele rondje maar zal de race niet uitlopen.

De volgende ochtend is dan ook voor mij het moment aangebroken waar ik al zo lang naar uitkeek. Toch moet ik zeggen dat ik geen last van zenuwen meer heb. Afgelopen jaar heb ik inmiddels zoveel wedstrijden gelopen dat er een zekere routine begint te ontstaan. Voor de start kom ik Rob Froonhoff weer eens tegen en we drinken nog een bak koffie in de NIOZ kantine, een beetje pep kan geen kwaad voor zo n grote inspanning. We hebben het o.a. over de marathon 10-daagse die volgend jaar op het programma staat in Budel en dat is de pest als je met elkaar dat soort (eigenlijk waanzinnige) ondernemingen bespreekt, je gaat het een beetje relativeren, beetje stoer praten en doet uitspraken in de trant van: mwoah, ik denk dat ik wel een poging ga doen om ze allemaal achter elkaar te lopen. Later thuis analyseer je zo n uitspraak weer eens en ga je toch een beetje achter je oren krabben, maar goed, dat zien we volgend jaar wel!

Om 10.35 klinkt dan het startschot en mogen we weer! Het weer is goed, beetje grijs maar gelukkig niet al teveel wind en af en toe wel een spatje regen maar dat ervaar ik alleen maar als prettig, zolang je maar niet tot de laatste draad aan je lichaam nat regent. Ik probeer een tempo aan te houden van tegen de 12 km/u. Het voelt lekker en stiekem hoop ik op een tijd van 5 uur plus zo weinig mogelijk minuten. Een simpele rekensom leert ons dat 5 x 12 60 is maar ik weet ook wel dat deze wedstrijd iets anders is als een vlakke omloop. Na een paar kilometer halen we Ria Buiten en Jaap Swart in, deze kanjers hebben er al heel wat uren en kilometers op zitten en voor hen wordt het nu echt afzien. We lopen naar de punt van het eiland langs de Geul en de Hors en ineens bevinden we ons in een soort woestijnlandschap.

Tussen duinheuveltjes zoeken we het beste pad dat naar het strand leidt. Achteraf vind ik dit het mooiste gedeelte van de race, de weidsheid van de wadden, de zee en de hoge luchten en lage horizon en intussen ook nog een beetje hardlopen. Zou dit nou het Jan Knippenberg gevoel zijn? Voor mij in ieder geval wel! Daarna zoeken we de vloedlijn op maar we komen er achter dat het dus echt hoog water is. Nergens een stukje hard zand en hier is echt een krachtinspanning voor nodig om in een fatsoenlijk tempo vooruit te komen. Het kost dus extra energie die je eigenlijk later, ik stel me voor op zo n 50 kilometer van de race, hard nodig hebt. Na een paar kilometer mogen we het strand weer af en krijgen een stukje bos, strak asfalt in plaats van het mulle zand kortom: het lijkt alsof je weer vliegt. Bij het eerste wisselpunt voor de estafettelopers zie ik langs de kant ook Kees Kooman staan, de hoofdredacteur van Runner’s World. Tijdens de afsluitdijkmarathon heb ik nog een stukje met hem opgelopen en toen vertelde hij al dat hij mee zou doen aan de estafette vorm dus een etappe van ongeveer 15 kilometer.

Na een mooi stukje door de duinen is het weer zandhappen geblazen want we mogen weer een paar kilometers op het strand gaan ploegen. Het valt op dat er best veel mensen een strandwandeling maken en soms lopen ze eigenlijk een beetje in de weg maar sommige wandelaars moedigen je ook weer aan dus dat compenseert weer. Toch heeft dat strand wel iets, een soort gevecht tegen de elementen. Als ik een vergelijk maak met het rondje Voorne: daar was het strand relatief gemakkelijk en viel het mij 100 % mee. Hier is het gewoon hard werken maar ik besef dat alle deelnemers dat zullen ondervinden dus dat maakt ook weer wat goed.

Vlak voor we de duinen weer in mogen staat er nog een drinkpost en daarna op naar de volgende hindernis: natuurgebied de Muy. Hier loopt het heel wat makkelijker dan op het strand maar ik kan me voorstellen dat het na overvloedige regenval hier wel eens een modderballet zou kunnen worden. Gelukkig hebben we een paar droge weken achter de rug dus is het hier wel genieten van de groene paden en het uitzicht op de Slufter. Vlak voor die Slufter worden we naar rechts geleid en mogen we aan het steilste klimmetje van de wedstrijd gaan beginnen, de duinen op en af richting het fietspad wat parallel loopt aan Slufter. Ik haal hier de dame in die op kop ligt en uiteindelijk de wedstrijd bij de vrouwen ook wint: Prisca Vis.
Daarna volgen we een fietspad door de duinen en gaan langs het vakantiepark van Landall Green Parcs richting de punt van het eiland waar ook de Cocksdorp ligt. Een paar jaar geleden hebben Marina en ik het LAW pad (het Texelpad) gewandeld wat hier ook langs komt en ik ren langs de duinpan waar we ons tentje toen hadden staan. Niets dan goede herinneringen hier op Texel!

De vuurtoren gaan we niet aanraken, we buigen af naar de noordkant van het eiland waar de lange dijken met tegenwind ons wachten. Het gaat nog steeds erg goed en bij de verzorgingspost op ongeveer 32 kilometer van de route staat Marina met fiets te wachten. Dat geeft ook weer een stukje extra motivatie, even wat bijpraten en wat eten en drinken. We gaan dijk op en dijk af en ondanks dat we de wind hier pal tegen hebben maal ik mijn kilometers nog steeds vrij soepel en haal nog 2 of 3 andere 60 km lopers in. We gaan weer een beetje landinwaarts en de route slingert door het plaatsje Oosterend, wel prettig deze afwisseling na al die rechte dijken. Na Oosterend voert de route echter weer onverbiddelijk richting waddenzee en nu gaan voor mij de kilometers (50 inmiddels) wel tellen. Het stuk naar het havenplaatsje Oudeschild is wat mij betreft het zwaarste. Je loopt op een hellende dijk (als je hier omvalt van vermoeidheid rol je zo de dijk af, het wad op) en die verrekte vissersboten komen maar niet dichterbij. Hier moet ik voor het eerst mijn tempo echt terugschroeven want anders zou ik mezelf opblazen, dat voel ik aan alles.

Eindelijk, eindelijk loop ik op de havenkade en via een dijkje gaan we Oudeschild weer uit. Daar staat de laatste verzorgingspost. Het is dan nog zo n 5 kilometer en eigenlijk moet ik daar niet aan denken maar na 100 meter wandelen zet de geest de benen toch weer in beweging en ik kom langzaam weer in iets wat op een ritme lijkt. De enige barriere die nog voor ons ligt is nu De Hoge Berg. Dat klinkt zwaarder dan het in werkelijkheid is maar als je voelt dat de energie uit je lichaam is gevloeid dan veranderen heuveltjes in hooggebergtes. Noodgedwongen moet ik wat wandelen maar dat beperk ik tot een paar honderd meter. Nog een paar bochten en dan zien we eindelijk het eindpunt, verstopt achter de bomen: de wielerbaan van Texel. Er is voor hardlopers geen betere doping dan een finishdoek en dat blijkt deze keer ook weer.

Mijn eindtijd is 5 uur en 20 minuten en ik ben zeer tevreden, want zoals eerder vermeld: het strand was zo zwaar dat echt snelle tijden eigenlijk onmogelijk waren - en dat blijkt ook wel uit de eindtijden van de toppers. Achteraf heb ik wel tussen de 5 en 10 minuten verloren op de laatste 5 km maar ach, een kniesoor die daar op let. Even lekker douchen, 2 biertjes in de kantine en ik ben weer helemaal het ventje. Het is prettig te constateren dat ik ontzettend snel herstel na zo n zware inspanning. Het zullen de vele kilometers training en wedstrijden van het afgelopen jaar zijn waardoor ik zo n goede conditie heb opgebouwd. Ook een 14e plaats in de eindklassering is natuurlijk niet slecht dus ik kan echt met een tevreden gevoel terug kijken op deze prachtige wedstrijd, wat mij betreft de mooiste lange afstandsloop in Nederland!

Jan van de Erve
16-11-2001